Dierenarts Witjes

Dierenarts is het mooiste wat er is.

Frans Thonen in gesprek met Theo Witjes ivm afscheid als dierenarts

Na 32 jaar als dierenarts verbonden te zijn geweest aan dierenkliniek Maas en Niers, verlaat de 60-jarige Theo Witjes uit Bergen op 31 januari de maatschap. Het is niet dat hij het vak moe of beu is, want het contact met de dieren en de mensen maakte voor hem het werk extra bijzonder.

Maar de leeftijd begint ongemerkt toch door te tikken. "Voor spoedgevallen 's nachts eruit, ik heb daar nooit moeite mee gehad", zegt Witjes. "Maar met het verstrijken van de jaren, merk je toch wel dat je na terugkomst moeilijker in slaap valt." Ook het bijhouden van het vak de ontwikkelingen daarin gaan steeds sneller, kost op 60-jarige leeftijd meer tijd en moeite dan wanneer men 30 of 40 jaar is. Witjes: "Ik heb toen ik op I januari 1977 in de maatschap stapte, getekend tot mijn zestigste. En daar maak ik nu gebruik van." Vrijdag 29 januari is zijn laatste werkdag die wordt afgesloten met een receptie van 18.00 tot 19.00 uur in Den Asseldonk in Nieuw Bergen. ledereen die dan afscheid van hem wil nemen, is van harte welkom.

Theo Witjes komt uit de Betuwe, uit Elst waar zijn ouders een veehouderij bezaten. Hij komt zoals hij zelf zegt uit een 'groot nest van negen'. Maar niemand had tot grote teleurstelling van zijn vader de behoefte het boerenbedrijf over te nemen. Theo koos aan het eind van de middelbare school voor de opleiding tot dierenarts aan de Universiteit van Utrecht, waar hij in 1976 afstudeerde. Toen zijn oog op een advertentie voor een dierenarts in zuidoost Nederland viel, besloot hij te reageren. Hij kwam in loondienst bij dierenartsen E Schwering en A. Hesen die beiden een dierenpraktijk in Bergen en Gennep runden. Het jaar daarop werd maatschap en verhuisde van Gennep naar Afferden waar hij tien jaar een praktijk aan huis heeft gehad. In 1987 verkaste hij naar Bergen naar de Siebengewaldseweg waar ook nog een van de vier praktijkruimten van Dieren Artsen Combinatie (DAC) Maas en Niers is gevestigd. Op termijn zal de praktijkruimte daar verdwijnen als de DAC een andere locatie heeft gevonden.

In die dertig jaar is er in de wereld van de dierenartsen en het boerenbestand veel veranderd. Witjes herinnert zich nog dat toen hij begon er 300 adressen in het klantenbestand stonden. Adressen van kleinschalige boerenbedrijven met een beperkt aantal koeien, varkens of kippen. "Toen Schwering en Hesen begonnen, was dat aantal eens zo groot", weet Witjes. "Door de schaalvergroting is dat aantal gehalveerd en nu nog eens de helft minder geworden. Daarentegen zijn de bedrijven steeds groter geworden. Toen waren we vooral curatief met de dieren bezig. Met het genezen van dieren. In de loop der jaren is onze rol steeds meer op preventie komen te liggen." De afgelopen jaren is het aantal gezelschapsdieren dat de dierenartsenpraktijk bezoekt, fors toegenomen. Reden dat het aantal dierenartsen in de maatschap fors is gegroeid en het aantal vestigingen werd uitgebreid met Goch en Velden.

Zwaar werk

Witjes omschrijft het werk van een dierenarts als soms zwaar maar ook als bijzonder. "je maakt soms lange dagen. In spoedgevallen moet je er 's avonds of 's nachts eruit terwijl de volgende dag de praktijk gewoon doorgaat. 1k had toen we nog in Afferden woonden, al een auto met een wat zwaardere motor in verband met de vele kilometers. Op een dag zegt iemand in de straat waar wij woonden: U bent er 's nachts een keer uit geweest, want ik herkende het geluid van de motor. Ja dat klopt, alleen was dat toen niet een keer, maar drie keer!"

Het werk mocht dan soms zwaar zijn, maar kent ook vele bijzondere kanten. Witjes vindt de geboorte, het nieuwe leven, nog steeds iets wat hem zeer aanspreekt.

Dat geldt ook voor de contacten die hij met de boeren in al die jaren heeft opgebouwd. Heel zwaar daarentegen zijn de momenten als je als dierenarts dieren moeten doodspuiten in de strijd tegen de verspreiding van besmettelijke ziektes. Terugkijkend op zijn actieve leven als dierenarts zou Witjes als hij opnieuw mocht kiezen, weer voor hetzelfde beroep gaan. lk heb het werk altijd met veel inzet en plezier gedaan en zou het zo weer overdoen. Dierenarts zijn is het mooiste wat er is. Ter voorbereiding op zijn afscheid is hij de laatste jaren al wat minder gaan werken en zich meer gaan bezighouden met zijn liefhebberijen: het houden van paarden en de jacht. Daarnaast vervult hij een bestuursfunctie bij het Waterschap en is als inspecteur betrokken bij de Voedsel- en Warenautoriteit. En niet te vergeten wat vaker samen met zijn vrouw Carla, die jarenlang als assistent in de praktijk meegeholpen heeft, bezoeken van de kleinkinderen.