Angelus in Ayen
Het is kwart voor twaalf in de morgen als Gerrit Josten opstaat van zijn stoel in de boerderijkeuken en van 'n spijker in de hoek achter de deur een grote ring afhaakt, waaraan behalve enkele kleinere ook een sleutel hangt van het formaat dat kasteelheren in de middeleeuwen plachten te gebruiken. „Kom maar door de voordeur, dat is korter", zegt hij en loopt voor ons uit naar buiten. We steken de weg over en lopen een stukje op met Gerrits koeien, richting Sint Tonniskapel.
„Vroeger, toen het koren nog met de zicht werd gemaaid en de schoven met de hand werden gebonden en opgezet, werd de middagklok at om half twaalf geluid. De boeren staakten hun zware werk, baden het angelus en gingen te voet op weg naar huffs, waar om twaalf uur het eten op tafel stond", vertelt Gerrit. Al vijfentwintig jaar is hij de man, die in Ayen de kapelklok het teken laat geven voor middaggebed en -eten.
- Hits: 1194
Coba „van de Sneejer" staat daar maar to houden met haar verfpot. Ruim een uur lang doet ze er nets anders mee dan hem van de ene hand in de andere nemen op het moment dat ze weer een van haar afgezakte schortbanden moet optrekken. Honderden malen per dag verricht ze deze handeling automatisch. Ze haast zichzelf niet en blijft vriendelijk onder al ons gevraag. Niets wijst erop dat ze ons liever kwijt is dan rijk, alleen die verfpot. Die verfpot waarin een lange roerspijker vastzit aan het bodempje ingedroogde groene verf; die verfpot, die ze maar niet wil neerzetten, zodat ze elk moment de arbeid kan hervatten, waarin we haar heb) ben gestoord: het verven van de ijzeren palen van de waslijn. Coba's handen staan naar werken. Van haar elfde tot haar vijfenzestigste heeft ze andere mensen met hart en handen gediend. Binnen en buiten heeft ze alles aangepakt wat voor haar handen kwam en nu ze alleen in haar huis aan de rijksweg in Bergen woont, doet ze niet anders.